0. Prolog

Otaczała go całkowita ciemność. Jego wzrok co chwilę kierował się w stronę niewielkiego okna, przez które widać było delikatnie oświetlone przez księżyc korony drzew. Odlot samolotu do Seattle miał odbyć się za trzy godziny. Mijały kolejne minuty, a on nadal nie miał pewności, czy chce wracać. Na lotnisku powinien być dwie godziny przed odlotem. Wiedział, że była na niego zła, kiedy rozstawali się przed trasą koncertową. Rozumiał, co czuła, ale nie rozumiał dlaczego to zrobiła. Tak bardzo za nią tęsknił. Chciał znów być blisko niej…

__

Pakował ostatnie rzeczy do walizek, a rudowłosa dziewczyna czyściła kuchenny blat, który już i tak był idealnie czysty. Szukała zajęcia, żeby nie myśleć o tym, że za kilka godzin znów rozstaną się na kolejny miesiąc. Za każdym razem czuła lęk, że już do niej nie wróci. Wiedziała, że ją kocha. Kochała również jego, ale nikt przecież nie wie, co może się zdarzyć podczas takiej rozłąki.

Przerwała niepotrzebną czynność i usiadła na kuchennym krześle. Znowu poczuła ból i okropne mdłości. Dokładnie tydzień temu dowiedziała się, że jest w drugim miesiącu ciąży. Przez cały czas zastanawiała się, czy powinna mu o tym powiedzieć.

Chwilowy ból minął. Powoli wstała, ruszyła w kierunku ich sypialni. Stanęła w drzwiach i zaczęła jemu się przyglądać.

Sprawdzał właśnie swoją listę i zaznaczał rzeczy, które już znajdują się w walizce. Na jego twarzy pojawił się lekki uśmiech, co oznaczało, że skompletował już wszystko. Usiadł na łóżku, a jego brązowe oczy skierowały się na Judy.

- Nie możesz zostawić tej pracy w redakcji chociaż na tydzień i lecieć ze mną? – odezwał się po dłuższej chwili.

- Dobrze wiesz, że nie mogę. Pytasz o to za każdym razem.

- Nie musisz pracować w ogóle. Stać mnie na wszystko, czego potrzebujesz.

- Nie chcę być twoją utrzymanką. Jestem w stanie sama zarobić na swoje potrzeby – mruknęła pod nosem, a po chwili usiadła obok niego.

Siedzieli w ciszy dłuższy czas. Oboje patrzyli na ścianę, która była naprzeciwko. Znajdowały się na niej ich wspólne zdjęcia. Starali się ukrywać swój związek, a wspólne wyjazdy nie pomogłyby im w tym. Sięgnął po paczkę papierosów i jak zawsze skierował ją najpierw w stronę dziewczyny. Wiedziała, że nie powinna, jednak sięgnęła po jednego. Wzięła papierosa do ręki, odpaliła i powoli zaciągnęła się dymem.

- Nie wyjeżdżaj – szepnęła Judy. – Nie zostawiaj mnie. Wiem jak to brzmi, ale teraz powinieneś zostać ze mną. Nie mogę zostać sama.

- Mam nie pojawić się na własnej trasie koncertowej? Czy ty zwariowałaś? - blondyn spojrzał na nią ze zdziwieniem.

- Wolisz mnie czy zespół? – zapytała nadal szepcząc.

- Judy, przestań. Dobrze wiesz, że jesteś dla mnie najważniejsza, ale nie mogę zrezygnować dzień przed planowanym koncertem.

Jego telefon zaczął dzwonić, wstał i odebrał. Oczywiście to był jego brat. Okazało się, że muszą wyjechać wcześniej i zaraz po niego podjedzie.

- Muszę iść. – Podszedł bliżej niej i nachylił się z zamiarem złożenia pocałunku na jej ustach.

- Nie wracaj... – Opuściła głowę w dół, a te słowa z trudnością przeszły jej przez gardło.

Spojrzał na nią ostatni raz. Czuł, że rozpada się na tysiące małych kawałków. Jego ręce drżały, a serce zaczęło bić szybko. W jednej chwili setki myśli pojawiało się w jego głowie. Nie miał pojęcia, co powiedzieć. Zaskoczyła go. Nawet nie znał powodu, dla którego mogłaby chcieć się rozstać. Przecież to kolejny wyjazd. Jemu również było ciężko się rozstawać. Chwycił swoje walizki i wyszedł bez słowa.

__

Skierował swoją głowę w stronę zegara wiszącego na ścianie. Z niewielkim trudem dostrzegł, która jest godzina. Zerwał się na równe nogi, schował w pośpiechu do kieszeni gotówkę, dokumenty i klucze. Wyszedł z mieszkania, zamknął drzwi. Zbiegając po schodach modlił się, żeby złapać taksówkę. Udało się.

Wysiadł przy samych drzwiach prowadzących do środka lotniska. W ostatniej chwili zdążył na samolot. Okazało się, że zostało tylko jedno wolne miejsce. Miał nadzieję, że szczęście go nie opuści, gdy wyląduje w Seattle i zjawi się w mieszkaniu Judy.

Trasa koncertowa trwała miesiąc, a on przez kolejne dwa miesiące ukrywał się przed wszystkimi w wynajmowanym mieszkaniu. Nie odbierał od nikogo telefonu. Nawet jego brat nie wiedział, co się z nim dzieje.

Po dotarciu na miejsce prosto z lotniska udał się na prom, a następnie piechotą doszedł do starej kamienicy. Spojrzał w stronę okien mieszkania Judy, które kiedyś z nią dzielił. Był środek nocy, nie chciał jej obudzić. Przełknął głośno ślinę. Wszedł na klatkę schodową i skierował się na trzecie piętro. Wyciągnął klucze z kieszeni, ale przecież mogła zmienić zamki. Z wielką niepewnością włożył klucz do zamka i przekręcił go. Wszedł po cichu do ich sypialni. Judy leżała na łóżku, ubrana w jego ulubioną koszulę. Uklęknął przy łóżku i delikatnie złapał ją za dłoń. Otworzyła oczy, spojrzała na niego z przerażeniem.

- Co tutaj robisz? – odezwała się zaspanym głosem.

- Przepraszam. Powinniśmy wtedy porozmawiać. Zachowałem się jak ostatni dupek. – Puścił jej dłoń i delikatnie pogładził jej rude włosy.

- Bill... Minęły trzy miesiące. Wszyscy się o ciebie martwiliśmy.

- Wiem, Judy. Nie powinienem… – Nie miał odwagi spojrzeć jej w oczy. Wyjechał bez słowa, a później zniknął, odcinając się od wszystkich.

- Nie. To ja nie miałam prawa zadawać ci tego głupiego pytania. - Po jej policzkach zaczęły spływać łzy. Przeniosła wzrok na małego, pluszowego misia, który znajdował się na szafce nocnej. – Zrobiłam najgłupszą rzecz w moim życiu. Chciałam żebyś wybrał mnie i zostawił zespół. Nie wiem, co mną wtedy kierowało. To ja przepraszam. Połóż się obok, przytul mnie mocno i zaśnij razem ze mną. - Spojrzała prosto w jego brązowe oczy.

Dobrze wiedziała, że chciała mieć przy sobie ojca swojego dziecka, ale nie miała odwagi powiedzieć mu o tym, że pod sercem nosiła jego córkę. Żadne z nich nie planowało teraz założenia rodziny. Bała się jego reakcji. Miesiąc temu trafiła do szpitala z silnym krwawieniem. Nie udało się uratować dziecka. Przez cały czas pobytu w szpitalu czuwał przy niej Tom, który w każdej wolnej chwili i za wszelką cenę próbował znaleźć brata.

Zrobił to, o co prosiła. Położył się za nią i objął jej szczupłe ciało. Nie spał od kilku dni, stres podczas podróży również nie pozwalał mu zasnąć. Czując ciepło jej ciała jego serce uspokoiło się. Zamknął oczy i zasnął. Judy czekała na ten moment. Powoli wydostała się z jego objęć. Chwyciła swój telefon do ręki, skierowała się w stronę salonu. Usiadła na kanapie, wybrała numer, a następnie przyłożyła telefon do ucha.

- Cześć Tom. Przepraszam, że dzwonię o tej porze – powiedziała drżącym głosem.

- Coś się stało? – usłyszała zachrypnięty głos chłopaka.

- Bill przyjechał.

- Całe szczęście. Już zaczynałem się martwić, że nie żyje. Dziękuję za informację. Będę u was przed południem – w jego głosie było słychać ulgę i szczęście.

- Tom? Czy mogę cię o coś prosić? – Czuła, że nie powinna.

- Oczywiście.

- Proszę, nie mów mu o ciąży i o tym, że straciłam naszą małą Rachel.

- Proś o wszystko, tylko nie o to.

- Nie chcę znowu wszystkiego zepsuć. Nawet nie wiem, czy byłby w stanie ją pokochać, gdyby pojawiła się na świecie. Ma się dowiedzieć, że stracił dziecko, o którym nawet nie wiedział? Proszę… niech to zostanie naszą tajemnicą – szepnęła i rozłączyła się.

Czuła, że nie uda jej się już zasnąć. Została w salonie zastanawiając się jak naprawić ich związek.